Blog cattery van de Moeshoek

Na Alpha is er ook een Beta uit het ei gekomen. Op dag 24, veel en veel te laat. Het ei was al de dag ervoor aangepikt en hij piepte en bewoog wel, maar meer gebeurde er niet. Formeel gesproken moet je kuikens niet uit het ei willen helpen. Ze zitten er niet voor niets te lang in. Maar ja, ik heb mijn hele leven al een zwak gehad voor alles wat leeft waar wat aan mankeert, dus heb ik hem er toch uitgeholpen. Zijn handicap blijkt kromme tenen aan zijn rechterpootje te zijn. Dit is even wennen voor hem, maar hij redt zich er prima mee en het lijkt een handicap waar goed mee is te leven. Hoe het verder met Alpha gaat: ook die was te laat uit het ei. En die heeft een grotere handicap. Zijn hak is verstijfd. Als hij zijn pootje vooruit wil zetten, steekt zijn voet prompt in de lucht waarop hij natuurlijk zijn evenwicht verliest. Ik twijfel over de kwaliteit van leven van dit kleine speldenknoppie. Als Beta lekker aan de scharrel gaat wil hij er achteraan en als dat niet lukt, piept hij natu

Ja hoor, daar ist'ie dan: Alpha. Om half vijf vanochtend zag ik dat er een ei was aangepikt. Tot 15.00 uur heb ik in wanhoop gekeken hoe het ei er onveranderd bij lag, meer dan terugfluiten op mijn woordjes deed het ei niet. Maar gelukkig, hij heeft toch de kracht gevonden om de dop van zich af te werpen!

Het begon allemaal met de wens van Rob om Windows Vista op zijn pc te installeren. Het eindigde deze week in twee niet meer werkende pc's... Inmiddels met de videokaart uit een pc uit het stenen tijdperk draait mijn pc-tje weer, maar met die van Rob zijn we nog steeds druk bezig. Mocht het hier stil zijn, dan weet je waarom. p.s. er is inmiddels één ei aangepikt en als ik tegen dat ei praat dan piept'ie terug (ja, de warmte is me nu al naar mijn hoofd gestegen, ik praat tegenwoordig tegen eieren).

Vrouwtje, ik moet je wat vertellen. Ik baal zo van die andere mannen hier in huis. Ze doen maar net alsof huis en have van hen zijn. En dat terwijl zij in het geheel geen recht van spreken hebben, ik heb hier de oudste rechten gezien mijn leeftijd. Vanochtend had ik al een schermutseling met die jonge blaag, Tommie heet hij. Maar dat zie ik dan maar door de vingers, hij is nog onervaren en moet nog leren wie hier regeert. Hoewel ik toch ook regelmatig denk dat hij nu hij bijna een jaar oud is toch zo langzamerhand beter zou moeten weten. Maar - hij heeft nog het voordeel van de twijfel. Verder niks over hem. Maar dan die Doppie, ik moet hier nu toch kwijt dat die echt over de schreef gaat. Hij denkt dat hij als ik even aandacht van jou probeer te krijgen, zich er tussen kan dringen! Nou vraag ik je, WIE is er hier de oudste in huis? Ja? Juist, IK! Voordat dit strontverwende dikke zwijn met zijn verhaal bij jou aanklopt wil ik even vertellen hoe het ging. IK was eerst, IK wilde aangehaa

Dikke vriendinnen zijn het, Scar en Mugje. Dat was ruim drie jaar geleden toen Mugje haar entree in ons huishouden deed wel anders. Scar schrok zich helemaal drie slagen in de rondte van dat kleine ding dat geen angst leek te kennen en haar vanaf het begin af aan adoreerde. Het duurde echt weken voor ze er gerust op was.

Er is weer een nieuwe aflevering! Bekijk hem op de weblog van Petry .

Na alle kippen op deze weblog, wordt het weer tijd om aandacht te schenken aan onze andere liefde: de Noren! Het merendeel zit nu in zomervacht. Dat ging niet zomaar, er is menig haarbal uitgekotst ondertussen. We gaan het rijtje langs. Allereerst Scar . Het verschil tussen WinterScar en ZomerScar is megagroot. Dit is ZomerScar. Het haren poetsen is op dit moment heviger dan ooit. En aangezien ik dat vreselijk vies vindt, zijn mijn nachten de laatste tijd rusteloos aangezien zij om het uur even komt poetsen. Immers stel je voor dat mijn haar binnen het vorige uur viezer zou zijn geworden... Tussen het poetsen door ligt ze in de mand op het nachtkastje. Dan haar grote vriendin Mugje. Mugje heeft nooit echt veel vacht, eigenlijk enkel een kraagje in de winter. Mugje is gek op de andere katten (moet enkel haar kleinzoon Tommie regelmatig vertellen dat ze van zijn avances niet is gediend), maar is daarnaast super klef naar ons mensen. Mijn voeteneind is haar nachtelijke slaapplaats. Vervol

Volgens mij ben ik aan vakantie toe. Ik begin dingen te zien die er niet zijn. Of liever, dingen niet te zien die er wel zijn.   Op 26 mei was onze broedende witte Brahmahen verdwenen. Alles wat er nog restte was een hoop veren in het hok en een hoop veren onder de appelboom. Stress, er zat een roofdier! Een kip opgegeten! Ons hele gevoel van vrijheid en rust was verdwenen. Vanaf toen werden de kippenhokken elke nacht hermetisch afgesloten en pas 's ochtends vroeg weer geopend. Waarbij ik per ongeluk Horst al eens buitengesloten heb, die zat de volgende ochtend vroeg doodleuk onder het nachthok. Gisteravond was het gezellig achter de webcam met familie, en kwam ik om 0.45 uur tot mijn grote schrik erachter dat ik de kippenhokken nog wagenwijd had open staan! Drama ten top toen bleek dat er een kuifkriel miste. In het schijnseltje van de laatste energieresten van de zaklantaarn zag ik dat er maar twee op stok zaten, in plaats van de drie die er hoorden te zitten. Hoe kon ik nou toch

Omdat de Brahma's wat grillig broeds zijn sinds we hier wonen en we nu als het goed is bevruchte eitjes hebben, kregen we toch wel de wens om weer kuikens onder ons dak te krijgen. Met het adres waar onze Horst vandaan komt, heb ik nog regelmatig contact via de mail. Ik moet zeggen, zo'n liefdevol en betrokken adres heb ik als het gaat om kippen nog nooit meegemaakt. Al mailende kwam het onderwerp op broedeieren en de broedmachine. Wat bleek, deze broedmachine hadden ze net op Marktplaats te koop staan. We mochten hem wel lenen, maar dat vonden we geen stijl, dus reed ik afgelopen vrijdag trots als een pauw na mijn werk met een Covatutto 12 naar huis. De eieren zijn ondertussen ingelegd, voor wie geïnteresseerd is kan het proces van A tot Z volgen op http://www.noorseboskatten.net/ons/broedmachine/   Rond 27 juli hopen we jonge kuifjes te kunnen verwelkomen!

In december schreven we dat er een uil huisde bij ons. Dat bleek na de attente reactie van Henriëtte geen uil te zijn uiteindelijk, maar een torenvalkje. Dat maakte het voor ons niet minder leuk! Maar in het vroege voorjaar trok hij naar de overkant van het kanaal, daar waar steeds net zo'n schreeuw klonk als hij zelf kon maken. In onze fantasie maakte hij daar samen met zijn vrouwtje een nest, die hij afwisselend met haar bebroedde en uiteindelijk de jonge torenvalken mocht voeden en grootbrengen. Gisteren hoorde ik de schreeuw in de lucht weer boven ons huis, in tweevoud! Het lukte niet om ze samen op de foto te zetten, ik hoop dat ze binnenkort weer langskomen en wij deze winter weer huisvesting aan 'onze' valk kunnen gaan bieden.

(Aemilius) Sauterne, ons jarig jobje vandaag. Zes jaar alweer, wat vliegt de tijd. Het lijkt eigenlijk nog maar zo kort geleden dat we samen met onze Beer naar Lelystad togen om de kittens te gaan bekijken.