So long my friends
Dat is wat Doppie woensdagochtend tegen zijn nootjes kan zeggen.
Hij zal dan worden gecastreerd.
Na onze verhuizing ging het krap twee maanden goed, dus ik dacht, we zijn de kritische fase door: hij gaat niet sproeien. Of het nou komt omdat hij moet opboksen tegen zijn zoon Tommie of door wat anders: het feit is dat hij nu wel degelijk sproeit en niet zo'n beetje ook. Meerdere malen per dag staan we hier te soppen.
Ik ben een mietje als het gaat om het ontnemen van mannelijkheid bij honden en katten. Verschrikkelijk voel ik me dan, een verrader, hoe kan ik dat zo'n ventje nou aandoen? Dat is ook de reden waarom hier castraties ook zo lang worden uitgesteld.
Toch ben ik naast dat gevoel ook geprikkeld om zo'n ingreep een keer mee te maken (al stelt het natuurlijk vergeleken bij de keizersnede van Mijntje niets voor). Daarbij is Doppie toch nog steeds een beetje mijn 'babietje' en vind ik het een verschrikkelijk idee om hem bij de dierenarts achter te laten en Gods water over Gods akker te laten lopen.
En daarom ga ik er woensdag zelf bij zijn, gelukkig mocht dat! Ik geloof alleen wel dat ik met dit verzoek de hele praktijk aan het lachen heb gemaakt...
Reacties
Jammer hoor, want sjonge jonge wat heeft Doppie mooie kindjes gemaakt samen met Mijntje.
Wat is hij toch prachtig en dat smoeltje, om op te vreten.
Ehhh, succes woensdag, jij liever dan ik, zeker bij je eigen poezenkindje.
wat een toeval: woensdagochtend gaat ook Skogge onder het mes. Ik voel me net zo'n verraadster als jij, hoor.
Maar ze wil zoooo graag naar buiten. Vanmorgen probeerde ze notabene zelf het tuigje van de kapstok te halen en sprong ze naar de klink van de voordeur. Alles om duidelijk te maken dat ze naar buiten MOEST! :-).
Dus vanaf volgende week mag ze lekker alleen. Wel onder mijn toeziend oog natuurlijk, van een afstandje.
Marlies