Lief en leed

Het is weer echt lente. De boeren hebben de akkers weer netjes omgeploegd en bemest, de fruitbomen, azalea's en rododendrons staan in bloei en de meeste van onze hennen liggen te broeden.

Maar het is niet alleen maar vreugde rondom het huis.

De zwartkop die tegen het woonkamerraam vloog is gelukkig even later weer bijgekomen en weggevlogen.

Triester is El Nino. Hij heeft myxomathosis en heeft niet lang meer te leven.

El Nino is één van de wilde konijnen die zich in onze tuin ophouden. Hij was altijd de meest tamme, ging alleen wijselijk even onder de sparren schuilen als Beer iets te enthousiast door de tuin stoof. Totdat de myxomathosis toesloeg. Nu zijn zijn oogleden door de ontstekingen aan elkaar verkleefd en heeft hij het benauwd. Voor hem kunnen we niets meer doen. Hij kan in het gras liggen, schuilen onder het dak van onze garage, maar het bruine boterhammetje en bakje water blieft hij al niet meer. We zullen ons er tegen moeten wapenen dat dit lot ook sommige van de jonge neefjes en nichtjes van El Nino beschoren zal zijn die in onze voortuin huizen.

Jaren geleden hield ik konijnen. Vaccineren tegen deze ziekte is toen nooit in me opgekomen. Nu weet ik waarom die halfjaarlijkse prik van wezenlijk belang is! Het bespaart een hoop konijnen- en verzorgersleed.
Die luxe is voor de wilde konijnenpopulatie hier in het veen niet weggelegd. Aan de andere kant is dat misschien maar goed ook, want ondanks dat deze ziekte hier blijkbaar heerst, wemelt het nog van deze gepelste langoren.
Het is de natuur en zo blijft de konijnenpopulatie constant van omvang. Allen wel jammer dat de natuur geen onderscheid maakt en juist El Nino kandidaat stelt om over de regenboogbrug te gaan...