TV

Al sinds jaren heb ik geen TV meer. Na de verhuizing in 2007 naar Duitsland nog even geprobeerd maar na het bericht van toen nog koningin Beatrix over de troonopvolging niet meer aan gehad. 

De schotel is inmiddels groen uitgeslagen, de bomenrij die de ontvangst bemoeilijkte dichter dan ooit en de TV weggegeven.

Ik heb het nooit erg gevonden, ik heb TV altijd als volksverslaving nummer 1 gezien. 

Maar toen kwam de eerste COVID-19 lock-down. Hier in Duitsland was voor wekenlang elk contact verboden. Het bedrijf waarvoor ik werk ging fysiek dicht en mijn werkzaamheden moesten vanuit huis plaats gaan vinden. Het idee alleen al benauwde me enorm. Alleen opgesloten enkel met mijn katjes! Gelukkig verwachte ik kittens, maar dan nog, elk menselijk contact ontberen op de gemondkapte supermarktbezoekjes na benauwde me vreselijk. En dus nam ik een abonnement op Amazon Prime en kocht ik een curved monitor.

Al snel bleek dat elke serie met maar een beetje geweld erin een check op 18+ vereiste. Iets wat ik met mijn Nederlandse ID kaart op de Duitse Amazon niet kon aantonen.
Dus was de switch naar Netflix snel gemaakt.

En nu krap 12 maanden later 😮 blijk ik even verslaafd aan Netflix als al die mensen aan hun gewone TV verslaafd zijn. Gemiddeld 2 à 3 uur per dag staat mijn 'TV' nu aan. Het erge is dat ik er volop van geniet. Mobiel op stil, even niet bereikbaar voor mijn valkuilen om mensen acuut te helpen met vragen m.b.t. hun websites enzo. 

Ik ben er nog niet over uit of dit nou verkeerd is of juist een goede manier is om te ontspannen. Terwijl ik worstel met dit dilemma zet ik het volgende seizoen van Karppi maar snel op 😶