DAS... wass? DAS!
Vandaag toog ik me naar een afspraak in Hengelo, en van te voren had ik nog even tijd ingepland om wat vergeten rollen Carnibest Eend voor Lykke op te pikken van een adres niet ver daar vandaan. En toen ik daar weer weg wilde rijden, oh jeetje... de auto deed helemaal niets meer. Maar dan ook echt niets, zelfs de vergrendeling ging er niet meer via de afstandsbediening op of af.
Ik was eigenlijk al best gespannen voor de afspraak waar ik naar toe moest, dit viel me dan ook echt rauw op m'n dak. Als ik gestresst ben hecht ik grote waarde aan zekerheden, en de auto tot mijn beschikking hebben en vrij kunnen gaan en staan is een van de meest belangrijke daarvan.
Maar geen nood, ik had immers de Sicherheitsbrief van de D.A.S., waarmee ik ook in het buitenland "Pannen- und Unfallhilfe" zou hebben: "Ihr Fahrzeug wird am Schadenort durch ein Pannenhilfsfahrzeug wieder fahrbereit gemacht."
Dus met mijn mobieltje het Notnummer in Duitsland gebeld. Minuten in de wachtrij verstreken, tot bijna 10 minuten maar liefst. Ja daar kwam dan toch eindelijk een Mitarbeiter van de D.A.S. aan de lijn! Het herkennen van mij aan de hand van mijn verzekerdennummer ging supervlotjes maar toen... waar stond ik. 25 minuten later en zelf met behulp van Google dacht ik dat de goede man het eindelijk begrepen had dat ik niet in Vollenhove maar in Hengelo stond (het adres schijnt ook de naam van een landgoed te zijn in Vollenhove). Ik zou door een hulpverlener worden gebeld. Nou die had ik onderhand wel nodig ja, maar dan niet alleen voor mijn voertuig maar meer voor mezelf.
Dat ging wel vlot, nog geen 10 minuten later ging mijn mobiel, het was een... afsleepdienst, en wel uit EMMERICH. Emmerich of all places, dat is meer dan 2 uur rijden vanaf Hengelo! En afsleepdienst, waarom gelijk naar Duitsland afslepen?? Misschien was er wel enkel een zekering stuk!! Mijn heimwee naar de Wegenwacht van de ANWB groeide met de seconde. Aan de telefoon voel ik me met mijn Duits nog helemaal niet zeker, maar hiermee kon ik toch niet instemmen (tenslotte kon dat grapje me 200 euro gaan kosten) en vertelde ik de man dat ik het liever anders had, dat ik door een Nederlands bedrijf geholpen wilde worden. De arme man dus weer bellen met de D.A.S. Tien minuten later (ja daar kan je niets van zeggen) belde de goede vent terug met dat de D.A.S. daar echt niet mee kon instemmen maar dat ik misschien een taxibedrijf in de buurt kon bellen, die wilden ook nog wel eens als je ze tien euro in de hand drukte helpen met startkabels. Vriendelijk genoeg hoor, ik moet zeggen petje af voor deze klantvriendelijke meneer want hij had er immers geen belang bij om mij op die manier te helpen.
Maar ondertussen stond ik daar, zonder taxi in de buurt. Dus naar mijn werk gebeld voor het nummer van de ANWB. Dan maar weer Wegenwacht lid worden, die leveren tenminste ECHT hulp onderweg. En dat abschleppen, dat wil ik eigenlijk ook helemaal niet, liever de auto maar naar een Nederlandse garage en een huurauto regelen om weer thuis te komen.
Het nummer van de Wegenwacht gekozen en tadaaaa hij ging nog geen 1 keer over en pats een hele vriendelijke mevrouw aan de telefoon. Ik was een beetje in de bonen dus toen ze naar de leeftijd vroeg dacht ik dat ze die van de auto bedoelde, nee ze bedoelde die van mij. Het was namelijk zo dat het me 220 euro zou gaan kosten om een wegenwacht te laten komen... slik. Normaal gesproken zou ik dat sportief hebben gedaan, dan had ik me immers maar voor een pechservice moeten abonneren. Maar ik BEN op een pechservice geabonneerd! Dus heb ik de mevrouw uitgelegd hoe ik bij hun was aangekomen en dus toch maar van hun aanbod afzag.
Maar daar stond ik dus nog steeds. Ondertussen was regen en hagel op me neergedaald en werd ik er niet vrolijker op.
Dus weer mijn baas gebeld. Of hij misschien... startkabels had ik zelf.
En ja hoor, hij is in zijn auto gestapt en stond sneller dan de meneer van de D.A.S. begreep op welke locatie ik me bevond met zijn auto naast die van mij. In mijn stress kon ik de startkabels nog even niet vinden natuurlijk, maar door een blik van mijn baas richting achterbank schoot me ineens te binnen dat ik ze daar onder de hondendeken had liggen. Logisch toch?
Maar helaas, ook dat bracht geen leven in het Alfaatje. Abschleppen dan maar, maar dan met trekkabel achter de auto van mijn baas naar de dichtstbijzijnde garage. Gelukkig had hij door hoe dat moest, er zit namelijk standaard geen trekoog aan deze Alfa. Je moet een dopje uit de bumper halen en op het reservewiel ligt dan een haak die je er in moet draaien. En toen, oooh het was maar een klein stukje, maar ik heb duizenden angsten uitgestaan en de hele weg zo ongeveer met twee voeten op de rem gestaan. Het hoosde, er konden geen ramen open (allemaal electrisch), geen ruitenwissers aan, rem- en stuurbekrachtiging deden het niet en ook de claxon niet om mijn paniek te uiten.
Toen ik het bord van garage de Witte Vink zag door de regen heen kon ik wel huilen zo blij was ik dat we er waren!
En ook over deze garage alle lof: we hebben het Alfaatje daar achtergelaten om op het werk de uitslag van het onderzoek af te wachten. De accu bleek kapot, blijkbaar kunnen er iets van platen daarin krom trekken en kortsluiting veroorzaken ofzo? Hoe dan ook, er zit een nieuwe accu in voor 160 euro reed Marie-A. weer naar huis, nog even door haar baas toegezien of ik echt wel goed weg kwam natuurlijk.
Slotsom is dat ik de D.A.S. Sicherheitsbrief morgen nog opzeg per eerstmogelijke datum, en ADAC en ANWB lid word, want de D.A.S. biedt duidelijk niet dat wat ik er van verwachtte.
En dan mijn baas: BEDANKT NICO!
Ik was eigenlijk al best gespannen voor de afspraak waar ik naar toe moest, dit viel me dan ook echt rauw op m'n dak. Als ik gestresst ben hecht ik grote waarde aan zekerheden, en de auto tot mijn beschikking hebben en vrij kunnen gaan en staan is een van de meest belangrijke daarvan.
Maar geen nood, ik had immers de Sicherheitsbrief van de D.A.S., waarmee ik ook in het buitenland "Pannen- und Unfallhilfe" zou hebben: "Ihr Fahrzeug wird am Schadenort durch ein Pannenhilfsfahrzeug wieder fahrbereit gemacht."
Dus met mijn mobieltje het Notnummer in Duitsland gebeld. Minuten in de wachtrij verstreken, tot bijna 10 minuten maar liefst. Ja daar kwam dan toch eindelijk een Mitarbeiter van de D.A.S. aan de lijn! Het herkennen van mij aan de hand van mijn verzekerdennummer ging supervlotjes maar toen... waar stond ik. 25 minuten later en zelf met behulp van Google dacht ik dat de goede man het eindelijk begrepen had dat ik niet in Vollenhove maar in Hengelo stond (het adres schijnt ook de naam van een landgoed te zijn in Vollenhove). Ik zou door een hulpverlener worden gebeld. Nou die had ik onderhand wel nodig ja, maar dan niet alleen voor mijn voertuig maar meer voor mezelf.
Maar ondertussen stond ik daar, zonder taxi in de buurt. Dus naar mijn werk gebeld voor het nummer van de ANWB. Dan maar weer Wegenwacht lid worden, die leveren tenminste ECHT hulp onderweg. En dat abschleppen, dat wil ik eigenlijk ook helemaal niet, liever de auto maar naar een Nederlandse garage en een huurauto regelen om weer thuis te komen.
Het nummer van de Wegenwacht gekozen en tadaaaa hij ging nog geen 1 keer over en pats een hele vriendelijke mevrouw aan de telefoon. Ik was een beetje in de bonen dus toen ze naar de leeftijd vroeg dacht ik dat ze die van de auto bedoelde, nee ze bedoelde die van mij. Het was namelijk zo dat het me 220 euro zou gaan kosten om een wegenwacht te laten komen... slik. Normaal gesproken zou ik dat sportief hebben gedaan, dan had ik me immers maar voor een pechservice moeten abonneren. Maar ik BEN op een pechservice geabonneerd! Dus heb ik de mevrouw uitgelegd hoe ik bij hun was aangekomen en dus toch maar van hun aanbod afzag.
Maar daar stond ik dus nog steeds. Ondertussen was regen en hagel op me neergedaald en werd ik er niet vrolijker op.
Dus weer mijn baas gebeld. Of hij misschien... startkabels had ik zelf.
En ja hoor, hij is in zijn auto gestapt en stond sneller dan de meneer van de D.A.S. begreep op welke locatie ik me bevond met zijn auto naast die van mij. In mijn stress kon ik de startkabels nog even niet vinden natuurlijk, maar door een blik van mijn baas richting achterbank schoot me ineens te binnen dat ik ze daar onder de hondendeken had liggen. Logisch toch?
Maar helaas, ook dat bracht geen leven in het Alfaatje. Abschleppen dan maar, maar dan met trekkabel achter de auto van mijn baas naar de dichtstbijzijnde garage. Gelukkig had hij door hoe dat moest, er zit namelijk standaard geen trekoog aan deze Alfa. Je moet een dopje uit de bumper halen en op het reservewiel ligt dan een haak die je er in moet draaien. En toen, oooh het was maar een klein stukje, maar ik heb duizenden angsten uitgestaan en de hele weg zo ongeveer met twee voeten op de rem gestaan. Het hoosde, er konden geen ramen open (allemaal electrisch), geen ruitenwissers aan, rem- en stuurbekrachtiging deden het niet en ook de claxon niet om mijn paniek te uiten.
Toen ik het bord van garage de Witte Vink zag door de regen heen kon ik wel huilen zo blij was ik dat we er waren!En ook over deze garage alle lof: we hebben het Alfaatje daar achtergelaten om op het werk de uitslag van het onderzoek af te wachten. De accu bleek kapot, blijkbaar kunnen er iets van platen daarin krom trekken en kortsluiting veroorzaken ofzo? Hoe dan ook, er zit een nieuwe accu in voor 160 euro reed Marie-A. weer naar huis, nog even door haar baas toegezien of ik echt wel goed weg kwam natuurlijk.
Slotsom is dat ik de D.A.S. Sicherheitsbrief morgen nog opzeg per eerstmogelijke datum, en ADAC en ANWB lid word, want de D.A.S. biedt duidelijk niet dat wat ik er van verwachtte.
En dan mijn baas: BEDANKT NICO!
Reacties
Normaliter kan ik met knallende koppijn echt niet een epistel lezen, daar kan ik dan ook het geduld niet voor opbrengen.
Fijn dat je heelhuids thuis bent gekomen en Nico, mede namens mij: bedankt!
Lolit & co