Baasje is boos...

De piano in onze hal is bij voorkeur mijn plek om de post die binnen is gekomen neer te leggen. Keurig op een stapeltje op de klep van over de toetsen tot, tot uh, tot... nou ja tot huizenhoge stapels aan toe.

Afgelopen week had ik daar verandering in gebracht, want het was ondertussen een doorn in het oog van Rob geworden. Maar ja, er zat wel weer post in de brievenbus deze week, dus begon het stapeltje weer van voren af aan te groeien. Ik ben tenslotte een echte verzamelaar.

Waar ik niet aan gedacht had, is dat dikke Doppie een klein stapeltje makkelijker met zijn grote lijf van de piano afveegt dan een grote stapel, en dit is wat er dan met je post gebeurt als het in de mand van Lykke valt:



En ineens heeft het vrouwtje dan toch nog inspiratie voor een logje, hihi.

Opvallend was dat mijn salarisstrook en de aankondiging dat de spaarrekening naar een nieuwe vorm omgezet zou worden het meest toegetakeld waren (een stille hint dat ik daar wel beter voer van kan gaan kopen).
Het overlijdensbericht van tante Annie is met geen tand aangeraakt... Bijna eng.

In ieder geval is het baasje nu boos, want het vrouwtje had die post daar natuurlijk niet neer moeten leggen!