Miauw, miauw, miauw

Dat hoorde ik toen ik gister in het begin van de avond terug kwam van een wandeling met de hond. Sauterne, maar waar zat ze nou dan toch te mauwen, achter welk raam? Terwijl ik mijn oor te luisteren legde aan het rolluik dat al voor het badkamerraam was gezakt, hoorde ik haar toch duidelijk boven me mauwen. Toen ik opkeek zag ik een blauwzilver koppie over de dakrand naar beneden kijken en roepen om aandacht. Shit, Sauterne op het dak!

Snel naar de garage gehaast om het huishoudtrapje te halen, en toen ik daarmee aan kwam zetten bleek al snel dat het niet beperkt was bij Sauterne: Tommie schoof ergens midden over het dak en Doppie zat helemaal bovenop de nok van het dak. En het dakraam stond een eindje open, hoe dom! Nadat we Horst bij ons achter de pc hadden gehad, waren we vergeten het raam weer dicht te doen toen de deur van de computerkamer weer open mocht.

Sauterne was al snel uit de dakgoot getild, en Tommie kwam na 1 keer roepen met krassende nagels over de dakpannen voorzichtig naar beneden afdalen.

Maar toen Doppie nog...

Onze held op sokken zat van angst te hijgen op de top van het dak.

Daar was grover geschut bij nodig, dus hop, de ladder gehaald. Ik dacht wel even tegen de dakpannen op te klimmen.

Nou, niet dus. De dakhelling lijkt van beneden af gezien dan gering, maar als je eenmaal boven aan zo'n ladder staat dan ziet het er ineens heel anders uit. Ik kreeg geen grip met mijn schoenen op het dak. Na een uur wachten en het erbarmelijke geschreeuw van Doppie aangehoord te hebben, moest er wat anders worden bedacht. De ladder op z'n maximum uitschuiven en dan via de voorzijde van de gevel omhoog.
Die poging mislukte ook, de ladder bleek te kort en ik kwam niet verder dan met mijn kop onder de overkapping van het dak, met Doppie steeds harder gillend boven me.

Poging drie: weer terug naar de lage kant van het dak een kort stukje ladder dat de vorige bewoners hadden laten liggen naar boven schuiven over de dakpannen tot naast het dakraam. Toen door het dakraam de ladder verder omhoog getrokken zodat hij op het kozijn van het dakraam rustte.
Vervolgens via een stellage in de computerkamer uit het raam geklommen (ik weet achteraf niet meer hoe ik dat voor elkaar heb gekregen) en heeeel voorzichtig plat op mijn buik over de ladder omhoog geschoven.
Bij het laatste treedje kon ik net zover reiken dat ik tot aan de nok van het dak kon komen en JA, daar had ik Doppie die gelijk zijn voorpootjes om mijn nek sloeg en begon te spinnen. Met veel moeite heb ik mezelf zo met hem sleurend met zijn rug over de dakpannen stukje voor stukje weer naar beneden gekregen en door het raam naar binnen kunnen 'gooien'.
Wat was ik opgelucht!!

Tien minuten later zat onze brokkenpiloot van zijn schoteltje Applaws te genieten of er nooit wat gebeurd was, terwijl ik bibberend van stress en inspanning onder de schaafwonden en blauwe plekken toe stond te kijken.

Eind goed, al goed...